อาจเป็นภาพยนตร์ที่แย่ที่สุดในแฟรนไชส์ที่เปิดตัวในสัปดาห์นี้ เกิดอะไรขึ้น?
บทวิจารณ์ที่หลากหลาย รวมถึงจากเทศกาลภาพยนตร์เมืองคานส์ หมายความว่าความคาดหวังถูกควบคุมอย่างเหมาะสมเมื่อฉันนั่งดู “Indiana Jones and the Dial of Destiny” ในโรงภาพยนตร์ในวันพุธ ความจริงที่ว่าฉันรัก (!) ตัวละครนี้ตั้งแต่ฉันยังเป็นเด็ก (“The Last Crusade” เป็นหนึ่งในรายการโปรดของฉันในยุคแรก ๆ และฉันเคยดูมันในเลขสามหลัก) ทำให้ฉันมีความหวังสำหรับสิ่งที่ดีที่สุด ค่าเฉลี่ยของ “มรดก” ทำให้ฉันเตรียมพร้อมสำหรับสิ่งที่เลวร้ายที่สุด
เมื่อฉันออกจากร้านเสริมสวย ความผิดหวังเป็นอย่างมาก ใหญ่. แม้แต่แฮร์ริสัน ฟอร์ดที่ฟิตและน่ารัก (ซึ่งตอนนี้กำลังเข้าสู่ยุครุ่งเรือง) ผู้สร้างภาพยนตร์มากความสามารถอย่างเจมส์ แมนโกลด์ หรือทุนสร้างระดับบล็อกบัสเตอร์ก็สามารถช่วย “Dial of Destiny” จากจุดต่ำสุดในรายชื่อภาพยนตร์อินดี้ได้ “แล้ว ‘อาณาจักรกะโหลกแก้ว’ ล่ะ?” คุณอาจจะถามตัวเอง แม้ว่ามันจะมีข้อบกพร่องร้ายแรงและต้องทนกับการเยาะเย้ยมากมาย แต่มันก็เป็นหนังที่ดีกว่า ดีกว่ามากด้วยซ้ำ
คำถามตามมาที่ชัดเจนจะกลายเป็น; อะไรทำให้ “Dial of Destiny” เอียงเช่นนี้? ผู้อ่านที่รัก ด้วยเหตุผลด้านการรักษาเท่านั้น ฉันจะสรุปคำตอบสำหรับคำถามด้านล่างนี้ หวังว่านี่จะทำหน้าที่เป็นการไล่ผีซึ่งจะช่วยขจัดความหงุดหงิดใจที่สะสมมาหลายวัน
(สิ่งต่อไปนี้ส่วนใหญ่ปราศจากการสปอยล์โดยสิ้นเชิง และสปอยล์ใด ๆ จะถูกทำเครื่องหมายด้วยคำเตือนสปอยล์ที่ชัดเจน)
มันมีช่วงเวลาของมัน
ฉันจะเริ่มต้นด้วยการยกย่องภาพยนตร์เรื่องนี้ในสิ่งที่ถูกต้อง มันไม่ได้เลวร้ายนัก แต่ก็มีแสงระยิบระยับที่นี่และที่นั่น ต้องขอบคุณนักแสดงเป็นส่วนใหญ่ ดังที่กล่าวไว้ Ford นั้นยอดเยี่ยมเช่นเคย และนักแสดงคนอื่นๆ เช่น Mads Mikkelsen, Phoebe Waller-Bridge และ Antonio Banderas ก็ยอดเยี่ยมเช่นกัน พวกเขาเข้ากันได้ดีกับโลกที่สตีเวน สปีลเบิร์กและจอร์จ ลูคัสสร้างขึ้น และฉันก็สนุกกับพวกเขา
จากนั้นภาพยนตร์เรื่องนี้ยังสามารถนำเสนอคำถามที่น่าสนใจเกี่ยวกับความตาย ความแก่ชรา และความก้าวหน้าของเวลาที่เผาไหม้ไปสู่จุดจบ การแสดงภาพของอินดี้ที่พังทลายซึ่งโศกเศร้ากับครอบครัวที่แตกแยกบางครั้งก็สร้างอารมณ์และแรงบันดาลใจได้จริงๆ และฉันซาบซึ้งมากเมื่อคุณกล้าที่จะแยกโครงสร้างฮีโร่ (เช่น ลุค สกายวอล์คเกอร์ใน “Star Wars: The Last Jedi”) อย่างไรก็ตาม มันยังไม่เพียงพอเพราะแม้จะมีข้อดีเหล่านี้ แต่ภาพยนตร์เรื่องนี้ก็ไม่สามารถจัดการได้ถึงอันดับที่สามที่อบอุ่น การนั่งดูหนังอินเดียน่า โจนส์แบบเบื่อๆ มันเป็นไปไม่ได้หรอก
ความรู้สึกเทียมทั้งทางสายตา…
ปัญหาใหญ่ที่สุดที่ภาพยนตร์เรื่องนี้มี ปัญหาหนึ่งที่ฉุดรั้งมันไว้มากที่สุดคือความรู้สึกประดิษฐ์อย่างไม่ลดละที่แทรกซึมอยู่ในทุกเฟรม ทั้งภาพและคำบรรยาย แน่นอนว่า “Realm of the Crystal Skull” มีผลกระทบด้านหายนะอยู่บ้าง แต่โดยรวมแล้ว ภาพยนตร์อินดี้ 4 เรื่องก่อนหน้านี้มีความโดดเด่นด้วยความรู้สึกที่สัมผัสได้จริง สภาพแวดล้อมที่อบอวลไปด้วยแสงแดดให้ความรู้สึกสมจริง มีชีวิตชีวา และล้ำยุคอย่างแท้จริง โดยเฉพาะอย่างยิ่ง 3 ภาพแรกเป็นภาพที่วิจิตรงดงามจนคุณนั่งเอาคางเกยกับพื้น
ใน “Dial of Destiny” มาพร้อมกับภาพลักษณ์ที่ธรรมดาจนฉันรู้สึกตกใจเล็กน้อย การถ่ายภาพดิจิทัลสามารถเป็นอะไรก็ได้นอกจากความสวยงามเมื่ออยู่ในมือขวา (David Fincher! Steven Soderbergh! Rian Johnson!) แต่นี่มันช่างแบนราบ ไร้ชีวิตชีวา และเป็นสีน้ำตาลเทา อนิจจา ภาพยนตร์เรื่องนี้เปิดฉากด้วยการย้อนอดีตที่ฟอร์ดได้รับการฟื้นฟูด้วย CGI ที่ทำให้ไขว้เขว (ได้โปรด ได้โปรด ได้โปรด ได้โปรดหยุดเรื่องนั้นเสียที) ที่ไม่ได้ผลแม้แต่วินาทีเดียว การตัดสินใจที่โชคร้ายที่จะพูดน้อย เอฟเฟ็กต์รถไฟเดินกะโผลกกะเผลกและสภาพแวดล้อมในเยอรมนีที่หนักหน่วงด้วย vfx ในลำดับเดียวกันทำให้ฉันเลิกตื่นเต้นไปเลย จากนั้นภาพยนตร์ก็ดำเนินต่อไปตามเส้นทางนั้น ด้วยฉากแอ็คชั่นที่เหมือนพลาสติกหลังจากฉากแอ็คชั่นพลาสติกกี้ที่ไม่เคยรู้สึกว่าจริงหรือ “อันตราย”
งานกล้องของสปีลเบิร์กและ Douglas Slocombe/Janusz Kaminski ที่ไม่หยุดนิ่งและเปี่ยมไปด้วยพลังก็มีความโดดเด่นเช่นกันเมื่อขาดหายไป Mangold และ Phedon Papamichael มีความยับยั้งชั่งใจมากกว่าและไม่ค่อยทะยาน ทำให้ภาพดูแข็งทื่อกว่าในภาพยนตร์เรื่องก่อนๆ มาก เพียงชมฉากเปิดตัวที่โดดเด่นของ “Realm of the Crystal Skull” ด้านล่าง “Dial of Destiny” ไม่มีฉากเดียวที่สามารถจับคู่ความเร่าร้อนในการสร้างสรรค์ได้
… และเรื่องเล่า
ฉากเปิดเรื่องด้านบนยังแสดงให้เห็นถึงหัวใจที่ภาพยนตร์ของสปีลเบิร์ก (ส่วนใหญ่) มี พวกเขามีความอบอุ่น อารมณ์อ่อนไหว และการมองโลกในแง่ดีซึ่งเป็นสิ่งที่ติดต่อได้ และภาพยนตร์ Indiana Jones ก็ไม่มีข้อยกเว้น นี่เป็นเหตุผลว่าทำไมฉันถึงรู้สึกแปลกที่ “Dial of Destiny” ให้ความรู้สึกเย็นชากว่ามาก ทุกอย่างตั้งแต่ฉากและเครื่องแต่งกายไปจนถึงภาพบุคคลของตัวละครและสไตล์การเล่าเรื่องมีความอิ่มตัวที่ลดลงจนฉันคิดว่า Mangold และทีมงานของเขาพลาดโอกาสที่สำคัญที่สุดของแฟรนไชส์ไปโดยสิ้นเชิง นั่นคือน้ำเสียงที่ยากจะต้านทาน
แน่นอนว่า Mangold มีสิทธิ์ทุกประการที่จะทำบางสิ่งที่แตกต่างไปจาก Indy ของเขา และไม่สร้างภาพยนตร์เรื่องที่ห้าของ Spielberg ฉันยินดีต้อนรับการหันไปหาสิ่งที่ไม่คาดคิด แต่ก็จำเป็นต้องมีวิสัยทัศน์บางอย่างที่นั่นเพื่อพึ่งพาแทนที่จะลงจอดในสำเนาที่ซีดกว่าและไร้วิญญาณของรุ่นก่อน
กล่าวอีกนัยหนึ่ง มันไม่เพียงพอที่จะทำเครื่องหมายความต้องการของอินดี้ทั้งหมดโดยอัตโนมัติทีละรายการ fedora และแส้ – ตรวจสอบ! นาซี – ตรวจสอบ! เพื่อนสนิทที่มีความจงรักภักดีที่เปลี่ยนไป – ตรวจสอบ! หลุมฝังศพปกคลุมด้วยใยแมงมุม – ตรวจสอบ! รหัสเจาะถ้ำ – ตรวจสอบ! MacGuffin ที่มีความสัมพันธ์ทางประวัติศาสตร์ – ตรวจสอบ! ในที่นี้ขอย้ำอีกครั้งว่า Artificial เป็นคำคุณศัพท์ที่เหมาะจะใช้อธิบายความรู้สึกเมื่อสิ่งต่างๆ เหล่านั้นเข้าแถวกัน ความมหัศจรรย์ของข้อต่อระหว่างชิ้นส่วนได้สูญเสียไปมาก มันคือ Indiana Jones ที่คุณเห็นบนหน้าจอขนาดใหญ่ แต่ในขณะเดียวกันก็ไม่ใช่
ฉันคิดจริงๆ ว่า Mangold ซึ่งเป็นภาพยนตร์ที่ฉันชอบมากที่สุด จะเป็นคนที่ใช่ในที่ที่ถูกต้องที่นี่ ฉันเข้าใจแล้วเพราะความขัดแย้งระหว่างเขากับแฟรนไชส์นั้นชัดเจนมากเมื่อมองย้อนกลับไป
ตอนจบมีค่าทั้งสูงและต่ำ
(คำเตือนสปอยเลอร์เล็กน้อยสำหรับสิ่งต่อไปนี้ด้านล่าง แม้ว่าฉันจะไม่เปิดเผยว่าเกิดอะไรขึ้น)
เช่นเดียวกับการสิ้นสุดของ “Realm of the Crystal Skull” ตอนจบของ “Dial of Destiny” ได้กลายเป็นช่วงเวลาแห่งการเปลี่ยนแปลง ทิศทางของภาพยนตร์เรื่องนี้มีความเสี่ยงสูง และการหันไปทางไซไฟฮาร์ดคอร์ทำให้บางคนเลิกดูบ้างเป็นครั้งคราว “เอเลี่ยนไม่เหมาะกับหนังอินเดียน่า โจนส์” ได้รับการกล่าวถึงจากทั้งสี่คน และบางคนมีความคิดเห็นที่คล้ายกันเกี่ยวกับแนวคิดที่ใช้ในครั้งนี้ ฉันไม่เห็นด้วย เพราะ Indy มีแนวไซไฟและความรู้สึกแบบ “Twilight Zone” เสมอ แม้แต่ในหนังสามเรื่องแรก หลายคนดูเหมือนจะลืมพลังของหีบพันธสัญญาใน “ตามล่าหาสมบัติที่สูญหาย” ความเป็นอมตะใน “สงครามครูเสดครั้งสุดท้าย” และหัวใจที่เต้นรัวในมือของโมลา รามใน “วิหารแห่งผู้ถูกสาป” สิ่งเหนือธรรมชาติได้คิดเสมอในอินดี้
อย่างไรก็ตาม สิ่งที่ทำให้ตอนจบล้มเหลวคือการประหารชีวิต ซึ่งลำดับเหตุการณ์จบลงด้วยซุปที่สร้างจากคอมพิวเตอร์ที่เหนื่อยล้า ซึ่งทำให้จิตใจของฉันล่องลอยไปสู่การแสดงขั้นสุดท้ายที่เลอะเทอะในภาพยนตร์ MCU หลายเรื่อง สิ่งที่ปรากฏต่อหน้าต่อตาไม่เพียงดูไร้รสนิยมและราคาถูก (ยังไง!?) แต่ยังรู้สึกไม่เสร็จ เกินเลย และเร่งรีบอีกด้วย การเผชิญหน้าของ Indy กับตัวละครบางอย่างและความหมายโดยนัยของการเผชิญหน้านั้นทำให้ฉันสะเทือนใจไปชั่วขณะ แต่สองวินาทีต่อมาคุณก็ถูกโยนกลับลงไปในโคลนเทียม
เมื่อมองย้อนกลับไป Indiana Jones น่าจะอยู่ในยุค 80 ตอนจบที่ดีกว่าภาพที่สมบูรณ์แบบของ Indy, Henry, Sallah และ Marcus ที่ขี่ออกไปในพระอาทิตย์ตกดินใน “The Last Crusade” นั้นเป็นไปไม่ได้โดยพื้นฐานแล้ว
สุดท้ายนี้ การจัดอันดับภาพยนตร์ในซีรีส์ของฉัน รายการส่วนบุคคลที่ไร้ที่ติ เป็นสากลและไม่ใช่ทั้งหมด 100%:
1. “อินเดียน่าโจนส์และสงครามครูเสดครั้งสุดท้าย” (2532)
2. “การตามล่าหาขุมทรัพย์ที่สาบสูญ” (2524)
3. “อินเดียน่าโจนส์กับวิหารแห่งผู้ถูกสาป” (2527)
4. “อินเดียน่า โจนส์ กับอาณาจักรกะโหลกแก้ว” (2551)
5. “อินเดียน่า โจนส์ กับหน้าปัดแห่งโชคชะตา” (2023)
คุณคิดอย่างไรกับ ‘Dial of Destiny’ และเปรียบเทียบกับภาพยนตร์เรื่องก่อน ๆ ในซีรีส์นี้อย่างไร? แสดงความคิดเห็นของคุณในความคิดเห็นด้านล่าง!
