ทบทวน. ความก้าวหน้าทางวิทยาศาสตร์กลายเป็นอาวุธทำลายล้างสูงที่น่ากลัวในการผจญภัยสามชั่วโมงของคริสโตเฟอร์ โนแลน ที่นี่เขาเสนอบทเรียนประวัติศาสตร์ที่มั่นคงเกี่ยวกับโครงการแมนฮัตตัน ซึ่งเป็นหนังดราม่าทริลเลอร์ที่ทำให้ฉันรู้สึกทึ่งและเหนื่อยล้า
ผู้กำกับที่น่าตื่นเต้นที่สุดคนหนึ่งของศตวรรษที่ 21 ผู้ซึ่งสร้างความสนุกสนานให้กับเราด้วยการผจญภัยของซูเปอร์ฮีโร่ในความมืดและทำให้สมองแหลกเหลวด้วยแว่นไซไฟของเขา ยังต้องการย้ำเตือนเราว่าเขาสามารถเป็นผู้สร้างภาพยนตร์ที่จริงจังได้
ภาพยนตร์สงครามเรื่อง “Dunkirk” ในปี 2018 นำไปสู่การเสนอชื่อเข้าชิงรางวัลออสการ์ครั้งแรกของคริสโตเฟอร์ โนแลน สาขาผู้กำกับยอดเยี่ยม – อาจเป็นช่วงเวลานั้นอีกครั้งหรือไม่? ด้วย “ออพเพนไฮเมอร์” เขากลับไปสู่สงครามโลกครั้งที่สอง แต่ไม่ใช่แนวหน้า การต่อสู้ครั้งนี้เกิดขึ้นในห้องทดลองของอเมริกาเป็นส่วนใหญ่ ซึ่งกลุ่มคนที่ฉลาดมากๆ รวมตัวกันเพื่อสร้างระเบิดขนาดใหญ่มาก
Robert Oppenheimer นักฟิสิกส์ระดับแนวหน้าซึ่งมีผลงานในโครงการลับสุดยอด ‘Manhattan Project‘ ทำให้เขาได้รับสมญานามว่า ‘บิดาแห่งระเบิดปรมาณู’ ที่นี่เราพบว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไร เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว มีข่าวลือว่าพวกนาซีมีความก้าวหน้าในการแยกตัวของนิวเคลียร์และสามารถสร้างอาวุธทำลายล้างได้ทุกเมื่อ สหรัฐฯ ก็คือสหรัฐฯ พวกเขาต้องการระเบิดก่อน
การบุกเบิกสิ่งประดิษฐ์ทางวิทยาศาสตร์อาจดูเหมือนเป็นความภาคภูมิใจที่มีประวัติการทำงาน แต่สำหรับออพเพนไฮเมอร์ คลื่นกระแทกของระเบิดมาพร้อมกับความรู้สึกผิดชอบชั่วดีและภาพที่เห็นคนตาย อย่างน้อยถ้าคุณเชื่อชีวประวัติของโนแลนที่สร้างจากหนังสือสารคดีเรื่อง “American Prometheus” ซึ่งมีเรื่องราวมหากาพย์ยาวนานหลายทศวรรษ
ซิลเลียน เมอร์ฟี ผู้แสดงบทบาทสนับสนุนในภาพยนตร์ของผู้กำกับตลอดหลายปีที่ผ่านมา ในที่สุดก็มาถึงจุดศูนย์กลาง เขารู้สึกได้อย่างสมบูรณ์แบบในฐานะอัจฉริยะผอมโซผู้สูบโซ่ ภาพโคลสอัพที่ล่วงล้ำจำนวนมาก (Hoyte van Hoytema จัดการกล้อง IMAX ที่สร้างขึ้นเอง) ทำให้ความกังวลใหม่แต่ละเรื่องลดบทบาทการแสดงของตัวเองลง เราเข้าใกล้คนๆ นี้มาก แต่ก็ยังไปไม่สุดสักที เพราะโนแลนไม่ใช่ผู้กำกับที่มีทักษะดีที่สุดเมื่อพูดถึงภาพบุคคลในเชิงจิตวิทยา และจำเป็นต้องทำให้ “ออพเพนไฮเมอร์” สูงขึ้นไปอีก
โดยรวมแล้วนี่เป็นชุดที่หรูหรา ใบหน้าที่คุ้นเคยประมาณ 20 คนเติมเต็มบทบาทสนับสนุนที่เล็กที่สุด หนึ่งในสิ่งที่น่าจดจำกว่านั้นคือ Lt. Groves ผู้ห้าวหาญของ Matt Damon ซึ่งได้รับมอบหมายให้เล่นมุขตลกไม่กี่เรื่องที่บทนำเสนอ Gustaf Skarsgård เชิดหน้าชูตาในฐานะนักวิทยาศาสตร์ชาวเยอรมัน
โรเบิร์ต ดาวนีย์ จูเนียร์ รับบทลูอิส สเตราส์ ซึ่งเป็นนักแสดงนำหลักอีกคนของภาพยนตร์เรื่องนี้ร่วมกับเมอร์ฟี ประธานคณะกรรมาธิการพลังงานปรมาณูออกมากล่าวโทษ Oppenheimer วีรบุรุษของชาติที่เห็นอกเห็นใจคอมมิวนิสต์ในปี 1950 และเป็นตัวร้ายในเรื่องนี้ ฉากทั้งหมดที่เกิดขึ้นจากมุมมองของสเตราส์ถ่ายทำเป็นขาวดำ
ภาพยนตร์เรื่องนี้มีความยาวสามชั่วโมงและเต็มไปด้วยการพูดคุยเป็นส่วนใหญ่ หากคุณไม่เริ่มใช้ศัพท์แสงทางวิทยาศาสตร์เกี่ยวกับฟิชชันและการหลอมรวม บางทีความหวาดระแวงคอมมิวนิสต์แบบเก่าเล็กน้อยและความสงสัยสายลับอาจดึงดูดใจ เรื่องราวของโครงการแมนฮัตตันเริ่มต้นขึ้นในชุดการสอบสวนและประจักษ์พยาน ซึ่งรวมกันเป็นปริศนาที่ซับซ้อนของชื่อ เหตุการณ์ และอุบายทางการเมือง
จะมีการจัดเรียงและแยกย่อยมากมายเมื่อผู้ชมถูกกระหน่ำด้วยข้อเท็จจริงอย่างต่อเนื่อง เราเร่งรีบผ่านเหตุการณ์ต่าง ๆ อย่างเร่งรีบที่ทำให้ทุกอย่างรู้สึกเหมือนเป็นภาพตัดต่อที่ยาวจนแทบหยุดหายใจ ดนตรีของ Ludwig Göransson ทำให้ทุกฉากเต็มไปด้วยความตึงเครียดและความวิตกกังวล
“Oppenheimer” เป็นภาพยนตร์ที่เหนื่อยล้า มันไม่ได้น่าเบื่อเลย – มันสร้างได้ดีมากและมีการแสดงที่ดี เรื่องราวน่าหลงใหลและน่ากลัว – แต่แน่นอนว่าคุณมักจะมีเวลาสงสัยว่ารายละเอียดทั้งหมดเหล่านี้เกี่ยวข้องกับการรวมหรือไม่
คริสโตเฟอร์ โนแลนได้สร้างภาพยนตร์ที่ยาวที่สุดของเขาจนถึงปัจจุบัน และมันก็ซับซ้อนอย่างดื้อรั้น เป็นมิตรกับผู้ชมน้อยที่สุด
ข้อเท็จจริงสนุกๆ เกี่ยวกับการทดสอบ Trinity: เมื่อนักวิทยาศาสตร์กดปุ่มในคืนวันที่ 16 กรกฎาคม พ.ศ. 2488 เพื่อทดสอบการจุดชนวนระเบิดปรมาณู พวกเขาเพิกเฉยต่อความเสี่ยง “เล็กน้อย” … พวกมันอาจจุดชนวนชั้นบรรยากาศโลกโดยไม่ได้ตั้งใจ ปฏิกิริยาลูกโซ่ที่หยุดไม่ได้อาจนำไปสู่จุดจบของโลก อ๊ะ โนแลนทิ้งคำทำนายวันโลกาวินาศไว้ให้เราฟังว่าเรากำลังวางรากฐานสำหรับการทำลายล้างของเราเองอย่างไร เว้นแต่มนุษยชาติจะลุกขึ้นมารับผิดชอบ หากไม่ใช่อาวุธนิวเคลียร์ มันคือ AI ก่อนงานเปิดตัว เขาได้ชูนิ้วเตือนอัจฉริยะด้านเทคโนโลยีทุกคนในซิลิคอนวัลเลย์ เราเรียนรู้อะไรจากประวัติศาสตร์ได้บ้าง?
ภาพยนตร์เรื่องนี้อาจไม่เซ็กซี่และน่าตื่นเต้นเหมือนที่แฟนๆ ของโนแลนคุ้นเคย แต่ก็ทำให้เกิดคำถามที่น่าขบคิด
